چرا بدون خداحافظي رفتي

مگر خودت هميشه به سلام ها و خداحافظي هاي ديدارمان پايبند نبودي

چرا وقتي رفتي به ياد گل هاي ياس توي گلدان عاشقي مان نيافتادي

كه نبودنت سيلابي از آب برايشان كويرمي كند

ودوري ات برگ هايشان راتا هميشه از شاخه جدا مي افكند

چرا به پرده هاي پوسيده ي اتاقم فكر نكردي

كه دستانم براي ديدار توچكونه همه را پاره كرده است

اما اشكالي ندارد چون تويي باز اشكالي ندارد

ياسهاي سپيد وحشي اتاقم مي گويند هر مسافري بي خداخافظي برود باز مي گردد

حالا من هم به انتظار بازگشتت لحظه هارا مي شمارم

پس زودتر باز گرد عشق من